چه شد که رابرت موگابه از آن صدر مجلل به این قعر محقر فروغلتید

به گزارش پایگاه خبری شاپورخواست، حسین سلاح‌ورزی، فعال اقتصادی و نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران در یادداشتی کوتاه با عنوان «عاقبت به خیری»، از چرایی ها و عبرت های سرنوشت اجتماعی و سیاسی رابرت موگابه رئیس جمهور مخلوع زیمبابوه، از زندگی تا مرگ او نوشته است.

او در یادداشت خود، آورده:

رابرت موگابه مرد؛ و مرگش برای آنها که می شناختندش با مرور خاطره های تلخ و خنده های شیرینی همراه بود؛ که ترکیبی از آسودگی و استهزا را در خود داشت.

احساس آسودگی بابت کم شدن شر یک دیوانه عنود و لجوج و کج رفتار از سر دنیا و استهزای قدرت پوچی که بر شانه های دیو پلشت خشونت و توحش نشسته بود و آن بالا چقدر موثر و سرسخت و شکست ناپذیر می نمود؛اما با یک دم فرشته مرگ، مثل قاصدکی که از گیاه مادر جدا شود؛ آرام و سبک، چنان محو شد که گویی هرگز وجود نداشته.

در مورد موگابه بسیار گفته شده و بسیار هم پس از این خواهند گفت. از زندگی و حکمرانی اش (به مصداق ادب از که آموختی، از بی ادبان) حتما درس‌های فراوانی در مورد اخلاق حکمرانی و اشتباهات سیاستگذاری می توان گرفت؛ اما آنچه در زندگی او بیش از هر چیز توجه من را به خود جلب می کند مفهوم «عاقبت به خیری» است. دعای همیشه بزرگترها در حق کوچکترها، که شاید تا از گردنه های پرماجرای نیمه عمر نگذری ارزش واقعی اش را نفهمی و ندانی.

موگابه؛ قهرمان دیروز، منفور امروز

موگابه، مرده منفور امروز، زمانی بعنوان قهرمان مبارزه با استعمار و منجی ملت، سکان هدایت زیمبابوه را در دست گرفت و نه فقط در این کشور بلکه در تمام آفریقا، قهرمانی مورد ستایش و حتی پرستیدنی بود.

چه شد که موگابه از آن صدر مجلل به این قعر محقر فروغلتید را تاریخدانان باید روایت و تحلیل کنند؛ اما فکر می کنم برای هر ناظر عاقل و بیطرفی که درکی اولیه از تاریخ معاصر دارد؛ واضح است آن بیل و کلنگی که این چاه را بر سر راه قهرمان ملی سابق زیمبابوه کند، در دست جهل و غرور بود.

خداوند همه ما را از این بلایا در امان نگاه دارد و عاقبت به خیری را نصیب همه ما گرداند.